بیش از ۲۳ میلیون آمریکایی به انواع بیماری های خود ایمنی مبتلا هستند و اگرچه بیش از ۸۰ نوع مختلف بیماری خودایمنی وجود دارد، اما همه آنها سه چیز مشترک دارند:

۱- سیستم ایمنی بدن به سلول های سالم حمله می کند
۲- علت بیماری ناشناخته است
۳- هیچ درمان صد در صدی وجود ندارد

و این افراد سوالی که از پزشک خود می پرسند این است که آیا بیماری خود ایمنی آن ها قابل درمان است ؟

درمان بیماری خود ایمنی امکان پذیر است ؟

حتما اگر به شما بگوییم بیماری های خود ایمنی بدون درمان قطعی هستند اصلا نمی تواند خبر خوبی باشد اما قطعا روش های درمانی هستند که روند بیماری کند کرده و جلوی پیشرفت بیماری را گرفته و علایم بیماری خود ایمنی را کاهش داده و فرد را به زندگی روزمره خویش بر می گردانند

افراد مبتلا به یک بیماری خودایمنی مانند آرتریت روماتوئید علائم مشترکی دارند، به عنوان مثال، مفاصل درد دارند و سفت خشک می شوند ، اما علت اصلی بیماری در بین افراد متفاوت است.

ما عادت داشتیم حدس بزنیم، آزمایش و خطا می‌کردیم که آیا بیمار به یک داروی خاص پاسخ می‌دهد یا خیر. اکنون، با قدرت ژنتیک، ما در حال یافتن راه‌های جدیدی برای پیش‌بینی دقیق اینکه آیا یک دارو مؤثر است یا خیر هستیم

اما می توانیم انواع خاصی از امضاهای ژنی را در خون مرتبط با اشکال مختلف التهاب تعریف کنیم که ممکن است به راهنمایی پزشکان برای تجویز داروهای صحیح کمک کند. این روش‌ها اگرچه هنوز کامل نشده‌اند، اما مسیر روشنی را برای درمان فراهم می‌کنند.

جلوگیری از پیشرفت بیماری خود ایمنی

درمان بیماری خودایمنی بسیار چالش برانگیزتر است. برخلاف سرطان یا عفونت، که هدف از بین بردن سلول‌های بد بدن است، ما باید سیستم ایمنی خود را حفظ کنیم. کلیدیترین قسمت درمان و جلوگیری از پیشرفت بیماری ، کاهش التهاب با تنظیم مجدد کنترل ها و کمک به بافت ها و اندام ها در بازسازی آسیب ناشی از التهاب است.

پزشکان امیدوارند که تحقیقات بنیادی بیماری های خودایمنی در نهایت ما را به سمت این هدف سوق دهد.

درک پزشکان از سیستم ایمنی و مکانیسم های ایمنی در دو دهه اخیر به سرعت پیشرفت کرده است. تا دهه ۹۰ تا حد زیادی توصیفی بود، اما اکنون ما در مورد انواع سلول‌های خاص و مکانیسم‌های مولکولی که توسط این سلول‌های ایمنی برای مبارزه با عفونت یا در بیماری‌های خودایمنی استفاده می‌شوند، اطلاعات بیشتری می‌دانیم

که چگونه این فرآیندها ممکن است به اشتباه بروند و باعث بیماری شوند. بنابراین این خوشبینی نزد پزشکان وجود دارد زیرا در حال حاضر داروهای مورد تایید FDA (معمولاً بیولوژیک) هستند که می تواند سلول های ایمنی خاص و عواملی را که برای بهبود بیماری خودایمنی و علائم آن تولید می کنند را حذف یا تعدیل کند.

اکنون می‌ دانیم که افرادی که از یک بیماری خودایمنی مشابه رنج می‌برند، می‌توانند به روش‌های مختلف دچار اختلال در سیستم ایمنی شوند. . به عنوان مثال، در برخی از افراد پروتئین های التهابی وجود دارد که به سادگی بیش از حد فعال هستند، در حالی که در برخی دیگر کلیدهای خاموش کننده سیستم ایمنی آنها خراب است. در تحقیقات خود از این یافته‌ها برای ساخت داروهایی استفاده می‌کنیم که برخی از این کلیدهای خاموش را در چندین بیماری فعال می‌کنند تا التهاب را کنترل کرده و از آسیب بافتی جلوگیری کنند. نوید این تحقیق توسعه انواع روش های درمانی جدید است که امروزه شروع به تأثیرگذاری بر زندگی بیماران کرده است.

دانشمندان یک روش درمانی را برای بیماری های خود ایمنی مانند مولتیپل اسکلروزیس پیدا کردند
در شرایط خودایمنی، بدن بر علیه خود می چرخد. اکنون، محققان در حال تلاش برای ترفندی قدیمی هستند تا به سیستم ایمنی آموزش دهند که سلول‌ها و پروتئین‌های بدن دشمن نیستند.

طب غربی برای یافتن درمان های موثر برای بیماری های خودایمنی تلاش کرده است. بیماری گریو، لوپوس و مولتیپل اسکلروزیس: هیچکدام درمان یا درمان ساده و جهانی مؤثری ندارند.

برای ۱۰۰ سال یا بیشتر، پزشکان امیدوار بودند که نوعی از حساسیت زدایی که برای درمان آلرژی ها استفاده می شود – که در آن سیستم ایمنی یاد می گیرد دوزهای بزرگتر و بزرگتری از ماده مشکل ساز را تحمل کند – برای بیماری های خود ایمنی نیز موثر باشد. پزشکان که نمی توانند این ایده را در عمل عملی کنند، به کاهش کل پاسخ ایمنی بیمار با داروها روی آورده اند.

اما یک مطالعه جدید که مقاله علمی آن در مجله Nature Communications منتشر شده است، پیشرفت قابل توجهی را در آموزش مجدد سیستم ایمنی بدن گزارش می‌کند

محققان دانشگاه بریستول روش خود را در مدل موش مولتیپل اسکلروزیس (MS) اثبات کردند. آنها با «مقدار ناچیز» میلین، پروتئین عایق عصبی که سیستم ایمنی به اشتباه در بیماری ام اس به آن حمله می کند، شروع کردند. گراهام بریتون، زیست شناس و یکی از نویسندگان مقاله، گفت: سپس آنها به تدریج موارد بیشتری را اضافه کردند.

سیستم ایمنی به تدریج نسبت به میلین کمتر واکنش نشان داد. همان سلول هایی که به میلین حمله کرده بودند، دوباره آموزش دیدند تا آن را به عنوان دوست و نه دشمن تشخیص دهند.

می‌توانید این سلول‌ها را که تهاجمی هستند و به بخشی از بدن حمله می‌کنند، تبدیل به محافظی کنید و به گونه‌ای عمل کنند که با سایر قسمت‌های سیستم ایمنی ارتباط برقرار کنند تا حمله را کاهش دهند و امیدواریم منجر به بهبود علائم بیماری شوند. بریتون گفت.