Skip to main content

آرتریت روماتوئید می تواند مهره های اول و دوم گردن را درگیر کند و روی آن ها تاثیر منفی بگذارد . این می تواند باعث درد، سفتی و بی ثباتی ستون فقرات شود.

آرتریت روماتوئید (RA) می تواند در مفاصل کوچکتر دست و پا معمولا شروع می شود. با این حال، با پیشرفت بیماری، می تواند به سایر قسمت های بدن شما مانند گردن گسترش یابد. این معمولا تا سال ها پس از شروع علائم آرتریت اتفاق نمی افتد.

این مقاله قصد داریم علل، علائم و تشخیص روماتیسم در گردن را مورد بحث قرار داده و نحوه تاثیر آن بر گردن را توضیح دهیم

چگونه آرتریت روماتوئید بر گردن تأثیر می گذارد


روماتیسم می تواند باعث سینوویت در مفصل بین مهره های C1 و C2 شود. سینوویت التهاب بافت همبند سینوویال در مفصل است.

مهره های C1 که به عنوان اطلس نیز شناخته می شود، وزن سر شما را تحمل می کند و C2 یا محور به حرکت گردن در جهات مختلف کمک می کند. این تنها مفصل گردن با پوشش سینوویال است.

التهاب مزمن در بافت سینوویال می تواند منجر به تخریب استخوان و رباط داخل مفصل شود.

یک مهره ناپایدار می تواند به مرور زمان جابجا یا دررفته شود. این افزایش حرکت می تواند به نخاع و ریشه های عصبی فشار وارد کند.

تفاوت روماتیسم در گردن با آرتروز چیست ؟


گردن درد یک علامت اولیه می تواند برای روماتویید باشد ، شدت گردن درد در افراد مختلف متفاوت است. ممکن است یک درد مبهم یا ضربان دار در پشت گردن خود در اطراف پایه جمجمه احساس کنید.

تورم و سفتی مفاصل نیز می تواند حرکت سر را از یک طرف به سمت دیگر دشوار کند.

تفاوت بین گردن درد مرتبط با رماتیسم و آسیب گردن در این است که سفتی و درد ناشی از آسیب ممکن است به تدریج طی روزها یا هفته ها بهبود یابد در حالی که در روماتوئید می تواند به تدریج و به مرور زمان بدتر شود. حتی اگر علائم بهبود یابد، التهاب، تورم و سفتی می‌تواند بازگردد.

روماتیسم در گردن نیز با استئوآرتریت یا همان آرتروز متفاوت است. درد آرتریت روماتویید به دلیل التهاب در مفاصل است، در حالی که استئوآرتریت شامل ساییدگی و پارگی طبیعی مفاصل است.

سردرد و روماتیسم


سردرد همچنین می تواند با این نوع از ارتریت در گردن رخ دهد. اینها سردردهای ثانویه هستند که مهره های اول و دوم را درگیر می کنند. به این نوع سردردها ، سردردهای سرویکوژنیک نیز می گویند. اعصاب نخاعی در دو طرف این مهره‌ها وجود دارد و این اعصاب احساس را به پوست سر می‌رسانند.

سردردهای سروینوژنیک می توانند شبیه میگرن، سردردهای خوشه ای و انواع دیگر سردردها باشند. با این حال، در حالی که برخی از سردردها از پیشانی، مغز یا شقیقه منشا می گیرند، سردرد ناشی از آرتریت روماتوئید از گردن منشأ می گیرد و در سر احساس می شود.

این سردردها می توانند یک طرفه باشند و با حرکات خاص گردن یا سر بدتر شوند.

سایر علائم روماتیسم در گردن


روماتیسم در گردن نه تنها باعث درد، سفتی و سردرد می شود. ناحیه اطراف گردن شما نیز ممکن است در لمس با آن گرم احساس شود یا تغییر رنگ داده شود.

اگر مهره های شما بر نخاع و ریشه های عصبی فشار بیاورند، علائم دیگری نیز ممکن است ایجاد شوند. فشرده سازی طناب نخاعی می تواند جریان خون را در شریان های مهره ای در گردن شما کاهش دهد و ممکن است میزان اکسیژنی را که به مغز شما می رسد کاهش دهد. این می تواند منجر به سرگیجه شود.

هنگامی که این اتفاق می افتد، ممکن است بی حسی و سوزن سوزن شدن در اطراف گردن داشته باشید . این علاوه بر درد مفاصل، سفتی و تورم را نیز شامل می شود . فشردگی نخاع همچنین می تواند بر تعادل و راه رفتن تأثیر بگذارد و باعث مشکلات کنترل روده و مثانه شود.

RA می تواند علائم دیگری نیز ایجاد کند. مثلا:

  • کمبود انرژی
  • تب
  • علائم شبیه آنفولانزا
  • از دست دادن اشتها
  • کاهش وزن
  • مشکل در خوابیدن
  • مه مغزی
  • برجستگی های سخت زیر پوست شما

تشخیص روماتیسم در گردن


معاینه فیزیکی می تواند به پزشک کمک کند تا دامنه حرکتی گردن شما را بسنجد و علائم بی ثباتی، التهاب و ناهماهنگی مفصل را آشکار کند.

هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص آرتریت روماتوئید وجود ندارد، اما پزشک شما ممکن است برای رسیدن به این نتیجه، مجموعه‌ای از آزمایش‌ها را تجویز کند.

این شامل آزمایش خون برای جستجوی نشانگرهای التهابی و آنتی بادی های خودکار است که اغلب نشان دهنده RA هستند. همچنین ممکن است تحت یک آزمایش تصویربرداری قرار بگیرید که از داخل بدن شما عکس می گیرد، مانند اشعه ایکس، ام آر آی یا سونوگرافی.

این آزمایشات به تعیین میزان التهاب و آسیب مفصل در گردن کمک می کند.

آرتریت روماتوئید یک بیماری مزمن و پیشرونده است که می تواند بدتر شود. التهاب مزمن می تواند منجر به آسیب دائمی مفصل در گردن شود و روماتیسم درمان نشده می تواند به تدریج سایر قسمت های بدن شما را تحت تاثیر قرار دهد. برای تعیین اینکه کدام گزینه درمانی برای شما مناسب است، با پزشک خود صحبت کنید.