آرتریت روماتوئید می تواند باعث بثورات پوستی، کهیر یا سایر مشکلات پوستی مانند توده های سفت به نام ندول های روماتوئید شود.
شدت درگیری پوست نشان دهنده شدت بیماری است. علاوه بر این، داروهایی که آرتریت روماتوئید را درمان می کنند نیز ممکن است روی پوست تأثیر بگذارند.
بسیار مهم است که مسائل پوستی را به پزشک معالج خود اطلاع دهید ، زیرا این علائم نشانه‌ای هستند که علائم آرتریت روماتوئید به خوبی مدیریت نمی‌شوند.
این مقاله به برخی از مشکلات پوستی مرتبط با آرتریت روماتوئید، از جمله مشکلاتی که به دلیل داروهایی که برای روماتیسم خود مصرف می‌کنید، می‌پردازد. همچنین درمان های احتمالی را بررسی می کند.
مشکلات پوستی روماتیسم مرتبط با دارو
برخی از داروهایی که روماتیسم را درمان می‌کنند می‌توانند باعث مشکلات پوستی مانند:
- بثورات
- نازک شدن پوست
- کبودی
- حساسیت به نور خورشید
- گاهی اوقات، داروهای رماتیسم نیز می توانند مشکلاتی در لخته شدن خون ایجاد کنند.
DMARDها و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) ممکن است باعث ایجاد بثورات و کهیر شوند. این به طور کلی یک واکنش آلرژیک است و باید به پزشک خود اطلاع دهید .
NSAID ها و DMARDها نیز ممکن است باعث حساسیت به خورشید شوند. هنگام مصرف این داروها، بهتر است از نور مستقیم خورشید و تخت‌های برنزه اجتناب کنید و در خارج از منزل از کرم‌های ضد آفتاب استفاده کنید.
آسپرین و کورتیکواستروئیدها به دلیل تداخل در لخته شدن خون شناخته شده اند. همچنین ممکن است پوست را نازک کرده و باعث کبودی شوند.
کهیر در بیماران آرتریت روماتویید (بی ارتباط با مصرف دارو)
برخی از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید کهیرهای مکرر را روی پوست خود تجربه می کنند. اینها شبیه بثورات با برجستگی های خارش دار قرمز رنگ هستند و شبیه، اما مستقل از آن چیزی هستند که به عنوان یک عارضه جانبی دارویی تجربه می شود.
ندول های روماتوئید
ندول های زیر جلدی توده های سخت بافتی هستند که در زیر پوست نواحی استخوانی تشکیل می شوند، از جمله:
آرنج
مچ پا
انگشتان دست و پا
آنها حتی می توانند روی اندام ها، به ویژه ریه ها ایجاد شوند. اندازه آنها از حدود یک نخود تا اندازه یک توپ گلف متغیر است.
ندول های روماتوئید تا ۳۰ درصد از افراد مبتلا به بیماران روماتوئید را تحت تاثیر قرار می دهند
ندول های کوچک معمولاً نیازی به درمان ندارند. درمان ندول های بزرگ شامل داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) یا تزریق کورتیکواستروئید برای کمک به کاهش اندازه آنها است.
برخی از افراد ممکن است برای برداشتن گره هایی که بسیار بزرگ، دردناک و/یا عفونی شده اند، نیاز به جراحی داشته باشند.
واسکولیت روماتیسم
واسکولیت روماتوئید (RV) باعث التهاب در رگ هایی می شود که خون را به انگشتان دست و پا می رسانند و باعث قرمزی و زخم در نوک انگشتان دست و پا و سوراخ شدن اطراف ناخن می شود.
واسکولیت همچنین می تواند رگ های خونی بزرگتر را تحت تأثیر قرار دهد و باعث ایجاد بثورات در مناطق بزرگتر مانند پاها شود. زخم های پوستی (زخم های باز دهانه مانند) نیز ممکن است ایجاد شده و عفونی شوند.
در جدی ترین موارد، RV حتی می تواند باعث ایسکمی دیجیتال شود، یعنی زمانی که انگشتان دست و پاها اکسیژن خون کافی دریافت نمی کنند. همچنین می تواند به پوست و بافت های زیرین آسیب برساند و از بین ببرد.
واسکولیت روماتوئید در حدود ۲٪ تا ۵٪ از افراد مبتلا به روماتیسم را درگیر خود می کند. این عارضه در افرادی که به مدت طولانی آرتریت روماتوئید شدید داشته اند، بیشتر است.
درمان واسکولیت به شدت آن بستگی دارد. پردنیزون یک گزینه خط اول است. به طور کلی، بهترین راه برای مدیریت واسکولیت است.
اگر RV باعث ایجاد زخم و اندام‌های آسیب‌دیده شده باشد، سیکلوفسفامید، یک عامل شیمی‌درمانی، در نظر گرفته می‌شود.
خبر خوب این است که شیوع RV به دلیل گزینه های درمانی بهتر و کاهش بروز پیشرفت روماتیسم کاهش یافته است.
Livedo Reticularis در بیماران روماتیسم
Livedo reticularis باعث اسپاسم در رگ‌های خونی می‌شود که ظاهری ارغوانی توری روی پوست ایجاد می‌کند. Livedo reticularis ممکن است باعث زخم‌ها، ندول‌ها و تغییر رنگ شود.
این وضعیت به طور کلی با این نوع از آرتریت مرتبط نیست، اگرچه برخی تحقیقات نشان می دهد که در افراد مبتلا به واسکولیت روماتوئید شایع است.
راش های Livedo reticularis بی ضرر هستند و در هوای سردتر شایع تر هستند.
درمان مشکلات پوستی مرتبط با روماتیسم
برخی از مشکلات پوستی ممکن است نیاز به درمان داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است نیاز نباشد. گزینه هایی که در نظر گرفته می شوند به علت و شدت مشکل شما بستگی دارد.
هدف درمان این است که:
- کاهش درد و ناراحتی
- کاهش التهاب
- جلوگیری از عفونت
داروهای رایج بدون نسخه (OTC)، از جمله تیلنول (استامینوفن)، می توانند به کاهش درد کمک کنند. NSAID ها، از جمله ادویل (ایبوپروفن)، می توانند به کنترل و کاهش التهاب کمک کنند.
درد شدید ممکن است نیاز به تجویز NSAIDs داشته باشد.
کورتیکواستروئیدها همچنین می توانند به کاهش التهاب پوست کمک کنند، اما این داروها را نمی توان در طولانی مدت استفاده کرد.
اگر احتمال عفونت وجود داشته باشد، ممکن است آنتی بیوتیک موضعی یا خوراکی تجویز شود.
کهیر معمولا با آنتی هیستامین ها درمان می شود.
اگر داروها علت علائم پوستی روماتیسم هستند، جایگزینی یا کاهش دوز دارو ممکن است به پیشگیری یا کاهش علائم پوستی کمک کند.