تعداد فزاینده ای از داروهای تزریقی و امپول ها می توانند به درمان پسوریازیس کمک کنند ، مانند متوترکسات و داروهای بیولوژیک. پزشک این داروها را به صورت داخل وریدی تجویز می کند. مصرف از دو بار در هفته تا هر ۳ ماه می تواند برای هر بیمار متفاوت باشد.

دانشمندان دقیقاً نمی‌دانند چه چیزی باعث پسوریازیس می‌شود، اما معتقدند این بیماری زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی به سلول‌های سالم حمله می‌کند و باعث رشد سریع سلول‌های پوستی می‌شود.

پزشکان ممکن است اکنون از آمپول های تزریقی موسوم به داروهای بیولوژیک را زمانی که علائم متوسط ​​تا شدید هستند، تجویز کنند.

در سال‌های اخیر، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) تعدادی از داروهای جدید را تایید کرده است، و این امید وجود دارد که این داروها بتواند کیفیت زندگی افراد مبتلا به پسوریازیس را به میزان قابل توجهی بهبود بخشد.

مانند تمام داروها، برخی از عوارض جانبی برای این امپول های پسوریازیس ممکن است. پزشک این موارد را قبل از تجویز دارو با بیمار در میان می گذارد.

معرفی انواع آمپول برای درمان پسوریازیس

امپول های پسوریازیس بیولوژیک
اکثر آمپول های تزریقی برای درمان پسوریازیس به عنوان داروهای بیولوژیک یا “بیولوژیک” شناخته می شوند.

این آمپول ها ، سیستم ایمنی را هدف قرار می دهند. بیولوژیک های مختلف به روش های مختلفی کار می کنند، اما همه آنها سیتوکین ها، نوعی پروتئین که سیستم ایمنی تولید می کند، هدف قرار می دهند.

سیتوکین ها در محافظت از بدن در برابر مواد مضر یا ناخواسته نقش دارند. هنگامی که بدن سیتوکین های اضافی را به عنوان بخشی از پاسخ ایمنی تولید می کند، التهاب رخ می دهد. به طور معمول این اتفاق می افتد، اما در برخی موارد، مانند پسوریازیس، پاسخ ایمنی ادامه می یابد و التهاب ادامه می یابد.

دانشمندان مواد بیولوژیکی را از سلول های زنده ای که در آزمایشگاه رشد می کنند، می سازند. آنها انواع خاصی از پروتئین ها را از این سلول ها برداشت می کنند و از این پروتئین ها در این دسته از امپول های پسوریازیس استفاده می کنند. هدف این امپولها برطرف کردن علائم پسوریازیس با کاهش فعالیت ایمنی اضافی ناشی از پسوریازیس است.

FDA چندین آمپول بیولوژیک را برای درمان پسوریازیس تایید کرده است.

برخی از این امپولها می توانند سلول های T خاص را در سیستم ایمنی هدف قرار دهند. برخی دیگر می توانند از رشد پروتئین های موجود در سیستم ایمنی جلوگیری کنند.

پزشکان معمولاً این دسته از آمپول ها را زمانی تجویز می‌کنند که پسوریازیس فرد متوسط ​​تا شدید باشد و سایر درمان‌ها مؤثر واقع نشده باشند.

اینترلوکین-۱۲ و -۲۳
اینترلوکین-۱۲ (IL-12) و اینترلوکین-۲۳ (IL-23) دو پروتئینی هستند که بدن به عنوان بخشی از پاسخ ایمنی تولید می کند. آنها با علائم پسوریازیس مرتبط هستند. مسدود کردن عملکرد این پروتئین ها ممکن است التهاب پسوریازیس را کاهش دهد.

Ustekinumab (Stelara) یک مسدود کننده IL-12 است که دارای تاییدیه FDA برای درمان انواع مختلف پسوریازیس است. به هر دو IL-12 و IL-23 متصل می شود و تأثیر آنها را در بدن کاهش می دهد.

FDA همچنین مسدود کننده های IL-23 زیر را برای درمان پلاک و سایر انواع پسوریازیس تایید کرده است:

• گوسل کوماب (ترمفیا)
• تیلدراکیزوماب (ایلومیا)
• ریسانکیزوماب (Skyrizi)
• اینترلوکین-۱۷A

IL-17A پروتئین دیگری است که به نظر می‌رسد باعث واکنش سیستم ایمنی می‌شود که می‌تواند منجر به پسوریازیس شود. مسدود کردن این فرآیند نیز ممکن است از این واکنش جلوگیری کند.

نمونه هایی از امپول برای درمان پسوریازیس تایید شده توسط FDA که IL-17A را مسدود می کنند عبارتند از:

• secukinumab (Cosentyx)
• ixekizumab (تالتز)
• برودالوماب (سیلیک)

مسدود کننده های فاکتور نکروز تومور-آلفا
پروتئین های معروف به سیتوکین ها می توانند باعث التهاب در بدن شوند. فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-alpha) یکی از انواع سیتوکین ها است.

هنگامی که فردی به بیماری هایی مانند آرتریت روماتوئید یا پسوریازیس مبتلا باشد، بدن TNF-alpha بیش از حد تولید می کند. مسدود کردن تولید TNF-آلفا در تئوری باید از برخی علائم پسوریازیس جلوگیری کند.

FDA آمریکا ، آمپول های تزریقی مسدود کننده های TNF-alpha زیر را برای درمان پسوریازیس تایید کرده است:

• آدالیموماب (Humira)
• certolizumab pegol (Cimzia)
• اتانرسپت (Enbrel)
• گلیموماب (Simponi)
• اینفلیکسیماب (رمیکید)

یک پزشک باید با بیمار مبتلا به پسوریازیس در باره ی نحوه استفاده از آنها و عوارض جانبی احتمالی صحبت کند. آنها آمپولی را انتخاب می کنند که برای نوع پسوریازیس فرد مناسب باشد.

آنها همچنین باید بیمار را برای بررسی هر گونه اثرات ناخواسته تحت نظر داشته باشند و اگر یکی از گزینه ها نامناسب به نظر می رسد، ممکن است بهترین جایگزین را پیشنهاد کنند.

متوترکسات
پزشک ممکن است آمپول تزریقی متوترکسات (Trexall، Rheumatrex) را برای درمان پسوریازیس تجویز کند. متوترکسات یک داروی سیستمیک است. این بدان معنی است که در سراسر بدن کار می کند. متوترکسات یک بیولوژیک نیست.

در عوض، این یک داروی ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری یا DMARD است. این برای سرکوب سیستم ایمنی عمل می کند، اما این کار را به روشی متفاوت از داروهای بیولوژیک انجام می دهد.

پزشک ممکن است این دارو را در کنار درمان بیولوژیکی یا درمان دیگری تجویز کند. هر ترکیبی نیاز به تایید FDA دارد زیرا ترکیب برخی داروها می تواند خطر عوارض جانبی را افزایش دهد.

متوترکسات به عنوان داروی خوراکی به صورت قرص یا تزریقی به شکل آمپول در دسترس است.

متوترکسات می تواند عوارض جانبی داشته باشد. آمپول هایی که عملکرد سیستم ایمنی را کاهش می دهند می توانند خطر عفونت را افزایش دهند. مطالعات نشان داده است که ترکیب متوترکسات با سایر داروها ممکن است این خطر را افزایش دهد.

در ابتدا، پزشکان متوترکسات را در دوزهای بالاتر به عنوان یک عامل شیمی درمانی برای درمان سرطان تجویز می کردند. اکنون، آنها از آن برای درمان تعدادی از بیماری ها، از جمله پسوریازیس و آرتریت روماتوئید استفاده می کنند.

آمپول های تزریقی برای درمان پسوریازیس در کاهش علائم پسوریازیس متوسط ​​تا شدید مؤثر هستند.

برخی از آنها در درمان آرتریت پسوریاتیک نیز موثر هستند. تزریق امپول بلوکرهای TNF-alpha ممکن است به کاهش آسیب طولانی مدت مفصل در بیماران مبتلا به آرتریت پسوریاتیک کمک کند.

مراجعه منظم به پزشک برای تزریق این امپول ها مهم است این کار باعث می شود پزشک علائم را کنترل کند و هرگونه واکنش نامطلوب به آمپول را بررسی کند.