Skip to main content

اکثر افرادی که به روماتیسم مبتلا هستند نوعی دارو و قرص مصرف می کنند. قصد داریم انواع قرص های روماتیسم را که توسط پزشکان روماتولوژیست تجویز می شوند را معرفی کنیم

قرص های روماتیسم معمولاً به پنج دسته تقسیم می شوند: قرص های ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs). استروئیدها؛ قرصهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs)؛ بیولوژیک؛ و مهارکننده های ژانوس کیناز (JAK).

هنگام تجویز انواع قرص های روماتیسم ، پزشک سن بیمار، فعالیت بیماری و سایر شرایط پزشکی را در نظر می گیرد، اما شرایط هر بیمار منحصر به فرد است. تشخیص اینکه کدام قرص یا ترکیبی از داروها برای یک فرد بهتر عمل می کند می تواند چالش برانگیز باشد و اغلب نیاز به یک فرآیند آزمون و خطا دارد.

۵ نوع از انواع قرص های روماتیسم

قرص های روماتیسم ۵ نوع دارد که تمام انواع قرص های روماتیسم را همراه مکانیسم و عوارض جانبی معرفی می کنیم

  1. قرص های روماتیسم NSAIDs
    به اکثر افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید توصیه می شود که برای کاهش درد و التهاب، از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی استفاده کنند. NSAID ها بدون نسخه، با نام هایی مانند Advil و Aleve، و همچنین با نسخه، با نام هایی مانند Mobic و Celebrex فروخته می شوند.

  1. قرص های روماتیسم استروئیدها (کورتیکواستروئیدها)
    استروئیدهای سریع الاثر، مانند پردنیزون، به ویژه در طول درمان اولیه مفید هستند، قبل از اینکه سایر قرص های روماتیسم شانس اثرگذاری داشته باشند (اغلب ۱۲ هفته یا بیشتر).

یکی از مزایای استروئیدها این است که علاوه بر شکل قرص می توان آنها را به صورت آمپول به مفاصل تزریق کرد. استروئیدهای تزریقی می توانند تسکین درد هدفمند را برای یک یا دو مفصل دردناک با عوارض جانبی محدود فراهم کنند.

متخصصان مصرف کمترین دوز ممکن از استروئیدها را توصیه می‌کنند و توصیه می‌کنند بیش از حد لازم به آنها اعتماد نکنید. اثربخشی استروئیدها اغلب با گذشت زمان کاهش می‌یابد – به این معنی که هر چه فرد طولانی‌تر استروئید مصرف کند، احتمال کاهش علائم کم می‌شود. علاوه بر این، افرادی که چندین ماه یا سال به طور مداوم استروئید مصرف می کنند، ممکن است عوارض جانبی مانند افزایش وزن، افزایش فشار خون، دیابت و بیماری قلبی را تجربه کنند.

  1. قرص روماتیسم متوترکسات و سایر داروهای DMARD سنتی
    داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) برای کاهش یا توقف آرتریت روماتوئید با سرکوب سیستم ایمنی استفاده می شود. نام‌های عمومی برای DMARDهای رایج عبارتند از:
  • هیدروکسی کلروکین
  • متوترکسات
  • سولفاسالازین
  • آزاتیوپرین
  • لفلودوماید

برای مشاهده عکس قرص روماتیسم کلیک کنید
متوترکسات اغلب اولین دارویی است که برای افرادی که به تازگی مبتلا به آرتریت روماتوئید تشخیص داده شده اند تجویز می شود. بیماران مبتلا به روماتیسم مفصلی این دارو را به صورت هفتگی، به تنهایی یا همراه با سایر داروها مصرف می کنند.

دوز بالای متوترکسات نیز برای درمان برخی سرطان ها استفاده می شود. بیماران رماتیسمی دوزهای کمتر از بیماران سرطانی مصرف می کنند.

  1. قرص های بیولوژیک برای روماتیسم

    داروهای بیولوژیک یک واکنش خاص را هدف قرار داده و از وقوع آن جلوگیری می کنند و روند التهابی را متوقف می کنند.

این دسته از داروها که اصلاح‌کننده‌های پاسخ بیولوژیکی نامیده می‌شوند، از نظر فنی زیرمجموعه‌ای از DMARDs هستند. آنها ممکن است با DMARDهای سنتی یا به عنوان جایگزینی برای آنها استفاده شوند.

بیشتر بخوانید : با روماتیسم چگونه بخوابیم

بیولوژیک ها به چهار دسته تقسیم می شوند: مهارکننده های فاکتور نکروز تومور (TNF). مهارکننده های اینترلوکین (IL)؛ مهارکننده های سلول های B؛ و مهارکننده های سلول های T این داروها علاوه بر شکل قرص به صورت تزریقی یا انفوزیونی نیز تجویز می شوند. به عنوان مثال می توان به Remicade، Enbrel و Humira اشاره کرد.

قبل از مصرف هر نوع داروی بیولوژیک، فرد باید از نظر ابتلا به سل مورد آزمایش قرار گیرد. افرادی که سل نهفته دارند بدون داشتن علائم سل حامل باکتری مایکوباکتریوم توبرکلوزیس هستند. اگر یک فرد مبتلا به سل نهفته از داروهای بیولوژیک سرکوب کننده سیستم ایمنی استفاده کند، باکتری می تواند تکثیر شود و باعث بروز سل علامتی شود.

  1. مهارکننده های ژانوس کیناز (JAK).
    آنزیم های JAK پیام رسان های ضروری در فرآیند التهابی سیستم ایمنی هستند. هنگامی که آنزیم‌های JAK با سلول‌های دیگری به نام سلول X متصل می‌شوند، باعث التهاب می‌شوند. مهارکننده‌های JAK به آنزیم‌های JAK متصل می‌شوند و از اتصال آن‌ها به سلول‌های X و توقف فرآیند التهابی جلوگیری می‌کنند.

اولین مهارکننده JAK تایید شده توسط وزارت بهداشت امریکا Tofacitinib نام دارد و با نام های Xeljanz و Xeljanz XR (نسخه گسترده) به فروش می رسد.

همانند میانجی‌های بیولوژیک، افرادی که قصد مصرف مهارکننده‌های JAK را دارند باید آزمایش سل انجام دهند.

به افرادی که از مهارکننده‌های JAK استفاده می‌کنند توصیه می‌شود برای نظارت بر خطرات و عوارض جانبی با پزشک خود همکاری کنند.