آرتریت روماتوئید اختلالی است که در آن سیستم ایمنی بدن به بافتهای سالم بدن حمله می‌کند.
تشخیص و درمان روماتیسم قبلاً برای همه کسانی که آن را داشتند یکسان بود. اما اکنون مشخص شده است که علائم، نحوه پیشرفت و میزان جدی بودن آن از فردی به فرد دیگر متفاوت است، تا حدی بر اساس ژن‌های آنها نوع اثر پذیری و شیوه درمان می تواند برای هر شخصی متفاوت باشد .
این بدان معناست که درمان ها نیز اغلب متفاوت هستند و برای هر شخصی می توان یک نوع درمانی مناسب برای روماتیسم او پیدا کرد
چرا روماتیسم برای هر فرد متفاوت عمل می کند
سه نوع اصلی روماتیسم عبارتند از:
سرم مثبت. این بدان معناست که آزمایش خون شما موادی به نام پپتیدهای سیترولین دار ضد حلقوی (ضد CCPs) یا فاکتور روماتوئید (RF) را پیدا کرد. Anti-CCP ها و RF ها آنتی بادی هایی هستند که علائم روماتوئید را ایجاد می کنند.
حدود ۷۵ تا ۸۰ درصد افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید ضد CCP، RF یا هر دو دارند. آنها همچنین می توانند از ۵ تا ۱۰ سال قبل از بروز علائم آرتریت روماتوئید در آزمایش خون ظاهر شوند.
سرم منفی هنگامی که مبتلا به آرتریت روماتوئید سرم منفی هستید، ضد CCP و RFs در خون شما ظاهر نمی شوند. بنابراین پزشک شما به دنبال چیزهای دیگری خواهد بود تا بگوید آیا شما روماتیسم مفصلی دارید یا خیر.
آرتریت ایدئوپاتیک نوجوانان. این بیماری که قبلاً آرتریت روماتوئید نوجوانان نامیده می شد، افراد زیر ۱۶ سال را مبتلا می کند. این شایع ترین نوع آرتریت در این گروه سنی است. پزشکان آن را از طریق آزمایش خون، اشعه ایکس و اسکن های دیگر تشخیص می دهند.
فراتر از این سه دسته، پزشکان فکر می کنند روماتیسم دارای زیرگروه های مختلفی است. این یک بیماری خاص نیست، بلکه مجموعه ای از شرایط است که بر اساس ساختار ژنتیکی شما متفاوت است.
به همین دلیل است که افراد مختلف مبتلا به آرتریت روماتوئید می توانند احساس متفاوتی داشته باشند.
علائم روماتیسم می تواند متفاوت باشد
شما ممکن است علائم مشابهی با شخص دیگری مبتلا به روماتیسم نداشته باشید. اما برخی از رایج‌ترین موارد عبارتند از:
- مفاصل سفت
- مفاصل متورم و گرم
- خستگی
- تب
- از دست دادن اشتها
آرتریت روماتوئید معمولاً ابتدا مفاصل کوچکتر شما را تحت تأثیر قرار می دهد، مانند مفاصل انگشت های دست و پای شما
همچنین ممکن است مشکلاتی داشته باشید که ربطی به مفاصل شما نداشته باشد. حدود چهل درصد از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید علائمی دارند که بر عملکرد بدن آن ها تأثیر منفی می گذارد ، اندام هایی که روماتیسم می تواند بر روی بدن اختلال ایجاد کند عبارتند از:
- رگ های خونی
- بافت عصبی
- استخوان ها
- قلب
- کلیه ها
- غدد بزاقی
- ریه ها
- پوست
- چشم ها
هر چه مدت طولانی تری به این عارضه مبتلا باشید، علائم شما بیشتر گسترش می یابد. روماتیسم ممکن است در نهایت مچ دست، مچ پا، زانو، شانه، لگن و آرنج شما را تحت تاثیر قرار دهد. اما درمان های مناسب می تواند این روند پیشرفت را کُند یا متوقف کند.
علائم روماتیسم در هر شخصی می تواند خفیف، شدید یا متوسط باشد . هنگامی که علائم شما بدتر می شود، ممکن است روماتیسم شعله ور شده باشد. سپس ممکن است دوره‌هایی از بهبودی داشته باشید، زمانی که آنها قوی نیستند یا از بین می‌روند.
گاهی اوقات، افراد مبتلا به روماتیسم سرمی منفی نسبت به افراد مبتلا به روماتیسم سرم مثبت علائم شدیدتری دارند. اما این همیشه درست نیست. ژنتیک و سایر شرایط سلامتی که دارید در بد بودن علائم شما نقش دارند.
عوامل خطر روماتیسم شما
هنگامی که سیستم ایمنی بدن شما به بافتهای سالم بدن شما حمله می کند، غضروف و استخوان اطراف مفاصل شما را از بین می برد. پزشکان نمی دانند چه چیزی باعث شروع این کار می شود. اما آنها فکر می کنند که این اتفاق با ژن های شما مرتبط است.
ژن‌های شما مستقیماً باعث آرتریت نمی‌شوند. اما آنها می توانند شما را به احتمال بیشتری نسبت به چیزهایی در محیط خود واکنش نشان دهید، مانند عفونت هایی که ممکن است باعث آرتریت روماتوئید شود ، سوق دهند
برخی موارد دیگر خطر ابتلا به روماتیسم را افزایش می دهد:
- سن. شما می توانید در هر زمانی به روماتیسم مفصلی مبتلا شوید، اما در میانسالان شایع تر است.
- جنسیت . زنان بیشتر در معرض ابتلا به روماتیسم هستند.
- سابقه خانوادگی. اگر فردی در خانواده شما مبتلا به روماتیسم باشد، شانس بیشتری برای ابتلا به آن دارید.
- سیگار کشیدن. اگر سیگار می کشید، احتمال ابتلا به روماتیسم در شما افزایش می یابد.
- محیط شما. در صورت تماس با مواد معدنی خاصی مانند آزبست یا سیلیس، ممکن است احتمال ابتلا به RA بیشتر شود.
- چا قی. اگر اضافه و زن دارید، احتمال ابتلا به آرتریت روماتوئید بیشتر است.
درمان ها برای روماتیسم در هر شخصی می تواند متفاوت باشد
شما می توانید کارهای زیادی انجام دهید تا به شما کمک کند احساس بهتری داشته باشید.
دارو. پزشک بر اساس علائمی که دارید و میزان جدی بودن آنها داروهای مختلفی را توصیه می کند.
داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) می توانند تورم و درد را کاهش دهند. پزشک شما می تواند دوزهای ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم را تجویز کند که به اندازه کافی قوی باشد تا به علائم روماتیسم شما کمک کند.
داروهای کورتیکواستروئیدی مانند پردنیزون می توانند آسیب مفاصل، درد و تورم را کاهش دهند. پزشک شما ممکن است این استروئید را برای علائم جدی به شما بدهد، سپس به تدریج دوز را کاهش دهید تا زمانی که دیگر به آن نیاز نداشته باشید. می توانید آن را به صورت واکسن یا قرص مصرف کنید.
داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) می توانند روماتیسم در بدن شما را کاهش دهند. مطالعات نشان داده اند که اگر بلافاصله پس از تشخیص شروع به مصرف آنها کنید، علائم شما ممکن است بهتر شود. پزشک ممکن است به شما هیدروکسی کلروکین (پلاکونیل)، لفلونوماید (آراوا)، متوترکسات یا سولفاسالازین (آزولفیدین) بدهد.
ممکن است به یک فیزیوتراپیست مراجعه کنید تا تمریناتی را برای کمک به بهبود عملکرد مفاصلتان بیاموزید. آنها به شما می آموزند که چگونه مفاصل خود را انعطاف پذیر نگه دارید و ممکن است راه های راحت تری برای انجام کارهای روزانه به شما نشان دهند.
عمل جراحی. گاهی اوقات، داروها به اندازه کافی برای جلوگیری از آسیب مفاصل کار نمی کنند. پزشک ممکن است جراحی را نیز پیشنهاد کند. این می تواند از برداشتن پوشش ملتهب مفصل (سینوویوم) تا جایگزینی کامل مفصل باشد. جراحی می تواند شما را قادر سازد تا دوباره از مفصل آسیب دیده خود استفاده کنید و همچنین درد را تسکین دهید.
با پزشک خود صحبت کنید تا ببینید کدام داروی روماتیسم برای علائم و نوع آرتریت روماتوئید شما را بهبود ببخشد